Κυκλοφόρησε ένα μωσαϊκό νέων ηλιακών εικόνων που παρήγαγε το Ηλιακό Τηλεσκόπιο Inouye, με προεπισκόπηση των ηλιακών δεδομένων που λήφθηκαν κατά το πρώτο έτος λειτουργίας του τηλεσκοπίου κατά τη φάση έναρξης λειτουργίας του. Οι εικόνες περιλαμβάνουν ηλιακές κηλίδες και σιωπηλά χαρακτηριστικά του ήλιου. Πίστωση: NSF/AURA/NSO
Η προεπισκόπηση των δεδομένων του πρώτου ηλιακού τηλεσκοπίου Inouye που ελήφθη κατά τη διάρκεια του παραθύρου παρατήρησης του Κύκλου 1 δείχνει ηλιακές κηλίδες και ήσυχες περιοχές του Ήλιου.
Το ηλιακό τηλεσκόπιο Inouye της NSF έδωσε στη δημοσιότητα νέες εικόνες υψηλής ανάλυσης του Ήλιου, που δείχνουν ηλιακές κηλίδες και ήσυχες περιοχές. Οι εικόνες, που ελήφθησαν κατά τη διάρκεια του παραθύρου λειτουργίας του Κύκλου 1 το 2022, υπογραμμίζουν την ικανότητα του τηλεσκοπίου να συλλαμβάνει πρωτοφανείς ηλιακές λεπτομέρειες, βοηθώντας τους επιστήμονες να κατανοήσουν το μαγνητικό πεδίο του Ήλιου και τις ηλιακές καταιγίδες.
Το ηλιακό τηλεσκόπιο Daniel K. Inouye του Εθνικού Ιδρύματος Επιστημών (NSF) κυκλοφόρησε οκτώ νέες εικόνες του Ήλιου, παρουσιάζοντας μια προεπισκόπηση της συναρπαστικής επιστήμης που βρίσκεται σε εξέλιξη στο πιο ισχυρό επίγειο ηλιακό τηλεσκόπιο στον κόσμο. Οι εικόνες παρουσιάζουν μια ποικιλία από ηλιακές κηλίδες και ήσυχες περιοχές του Ήλιου που λαμβάνονται από το Visible-Broadband Imager (VBI), ένα από τα όργανα πρώτης γενιάς του τηλεσκοπίου.
Η μοναδική ικανότητα του ηλιακού τηλεσκοπίου Inouye να συλλαμβάνει δεδομένα με άνευ προηγουμένου λεπτομέρεια θα βοηθήσει τους ηλιακούς επιστήμονες να κατανοήσουν καλύτερα το μαγνητικό πεδίο του Ήλιου και τους οδηγούς των ηλιακών καταιγίδων.
Η κατώτερη ατμόσφαιρα (χρωμόσφαιρα) του Ήλιου υπάρχει πάνω από την επιφάνεια του Ήλιου (φωτόσφαιρα). Σε αυτήν την εικόνα, φαίνονται λεπτές σκούρες κλωστές (ινίδια) στη χρωμόσφαιρα που προέρχονται από πηγές στη φωτόσφαιρα, ιδιαίτερα οι σκοτεινοί πόροι/θραύσματα του ομφαλού και η λεπτή δομή τους. Ένας πόρος είναι μια συγκέντρωση μαγνητικού πεδίου όπου δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις για να σχηματιστεί μια μισογύνη. Οι πόροι είναι ουσιαστικά ηλιακές κηλίδες που δεν είχαν ή δεν θα έχουν ποτέ μισοφέγγαρο. Penumbra: Η φωτεινότερη περιβάλλουσα περιοχή της ομπρέλας μιας ηλιακής κηλίδας που χαρακτηρίζεται από φωτεινές νηματώδεις δομές. Τίτλος εικόνας: Πόροι/Ομφαλικά θραύσματα, ινίδια και άλλες λεπτές δομές στην ατμόσφαιρα και την επιφάνεια του Ήλιου PID: PID_1_16 Μεγάλο οπτικό πεδίο: 30.720 km x 30.720 km. Πίστωση: NSF/AURA/NSO Επεξεργασία εικόνας: Friedrich Wöger (NSO), Catherine Fischer (NSO) Επιστημονική Πίστωση: Juan Martínez-Sykora (Ινστιτούτο Περιβαλλοντικής Έρευνας Bay Area)
Αυτή η εικόνα αποτελεί παράδειγμα της ινιδώδους φύσης της ηλιακής ατμόσφαιρας. Τα λεπτά, σκούρα νήματα (ινίδια) είναι πανταχού παρόντα στη χρωμόσφαιρα. Το περίγραμμα των φωτεινών δομών είναι η υπογραφή της παρουσίας μαγνητικών πεδίων στη φωτόσφαιρα παρακάτω. Αυτή η εικόνα καταγράφηκε από το ηλιακό τηλεσκόπιο Inouye κατά τη διάρκεια μιας συντονισμένης εκστρατείας παρατήρησης με το Parker Solar Probe της NASA και το Solar Orbiter της ESA. Πίστωση: NSF/AURA/NSO
Οι απεικονιζόμενες ηλιακές κηλίδες είναι σκοτεινές, δροσερές περιοχές στην «επιφάνεια» του Ήλιου, γνωστές ως φωτόσφαιρα, όπου επιμένουν ισχυρά μαγνητικά πεδία. Οι ηλιακές κηλίδες ποικίλλουν σε μέγεθος, αλλά πολλές έχουν συχνά το μέγεθος της Γης, αν όχι μεγαλύτερες. Πολύπλοκες ηλιακές κηλίδες ή ομάδες ηλιακών κηλίδων μπορεί να είναι η πηγή εκρηκτικών γεγονότων, όπως εκλάμψεις και εκτοξεύσεις μάζας κορωνοϊού που προκαλούν ηλιακές καταιγίδες. Αυτά τα ενεργητικά και εκρηκτικά γεγονότα επηρεάζουν το εξώτατο ατμοσφαιρικό στρώμα του Ήλιου, την ηλιόσφαιρα, με τη δυνατότητα να επηρεάσουν τη Γη και την κρίσιμη υποδομή μας.
Σε αυτή την εικόνα, η λεπτή δομή του ήσυχου Ήλιου είναι ορατή στην επιφάνειά του ή στη φωτόσφαιρά του. Το θερμαντικό πλάσμα ανεβαίνει στις φωτεινές, συναγωγικές «φυσαλίδες» (κόκκοι), στη συνέχεια ψύχεται και πέφτει στις σκοτεινές διακοκκώδεις λωρίδες. Μέσα σε αυτές τις διακοκκώδεις λωρίδες, παρατηρούνται φωτεινές δομές που υποδεικνύουν τις εκδηλώσεις ή τις υπογραφές του μαγνητικού πεδίου. Το ηλιακό τηλεσκόπιο Inouye βοηθά στην ανίχνευση αυτών των «μικρών» μαγνητικών στοιχείων με μεγάλη λεπτομέρεια. Τίτλος εικόνας: Ηλιακά κοκκία, διακοκκώδεις λωρίδες και μαγνητικά στοιχεία ήρεμου ήλιου PID: PID_1_49 Μεγάλο οπτικό πεδίο: 30.720 km x 30.720 km. Πίστωση: NSF/AURA/NSO Επεξεργασία εικόνας: Friedrich Wöger (NSO), Catherine Fischer (NSO)
Μια ηλιακή κηλίδα μπορεί να αναγνωριστεί από τη σκοτεινή κεντρική ομπρέλα της και τη νηματώδη δομή της που την περιβάλλει. Μια πιο προσεκτική ματιά αποκαλύπτει την παρουσία κοντινών ομφαλικών θραυσμάτων, ουσιαστικά μιας ηλιακής κηλίδας που έχει χάσει τη μισοσφαίρα της. Αυτά τα θραύσματα ήταν προηγουμένως μέρος της γειτονικής ηλιακής κηλίδας, υποδηλώνοντας ότι αυτή μπορεί να είναι η «τελική φάση» της εξέλιξης των ηλιακών κηλίδων. Ενώ αυτή η εικόνα δείχνει την παρουσία θραυσμάτων ομπρέλας, είναι εξαιρετικά σπάνιο να αποτυπωθεί η διαδικασία σχηματισμού ή διάσπασης μιας ημισφαίρας. Umbra: Σκοτεινή κεντρική περιοχή μιας ηλιακής κηλίδας όπου το μαγνητικό πεδίο είναι ισχυρότερο. Penumbra: Η φωτεινότερη περιβάλλουσα περιοχή της ομπρέλας μιας ηλιακής κηλίδας που χαρακτηρίζεται από φωτεινές νηματώδεις δομές. Τίτλος εικόνας: Θραύσματα κατωφλίου υποδηλώνουν την “τελική φάση” μιας ηλιακής κηλίδας PID: PID_1_22 Μεγάλο οπτικό πεδίο: 30.720 km x 30.720 km. Πίστωση: NSF/AURA/NSO Επεξεργασία εικόνας: Friedrich Wöger (NSO), Catherine Fischer (NSO) Επιστημονική πίστωση: Jaime de la Cruz Rodríguez (Πανεπιστήμιο Στοκχόλμης)
Σε ήσυχες περιοχές του Ήλιου, οι εικόνες δείχνουν κελιά μεταφοράς στη φωτόσφαιρα που δείχνουν ένα φωτεινό μοτίβο θερμής ανόδου.[{” attribute=””>plasma (granules) surrounded by darker lanes of cooler, down-flowing solar plasma. In the atmospheric layer above the photosphere, called the chromosphere, we see dark, elongated fibrils originating from locations of small-scale magnetic field accumulations.
A light bridge is seen crossing a sunspot’s umbra from one end of the penumbra to the other. Light bridges are believed to be the signature of the start of a decaying sunspot, which will eventually break apart. Light bridges are very complex, taking different forms and phases. It is unknown how deep these structures form. This image shows one example of a light bridge in remarkable detail. Umbra: Dark, central region of a sunspot where the magnetic field is strongest. Penumbra: The brighter, surrounding region of a sunspot’s umbra characterized by bright filamentary structures. Image Title: A Light Bridge Captured in a Sunspot PID: PID_1_50 Large Field of View: 30,720km x 30,720km. Credit: NSF/AURA/NSO Image Processing: Friedrich Wöger(NSO), Catherine Fischer (NSO) Science Credit: Tetsu Anan (NSO)
A detailed example of a light bridge crossing a sunspot’s umbra. In this picture, the presence of convection cells surrounding the sunspot is also evident. Hot solar material (plasma) rises in the bright centers of these surrounding “cells,” cools off, and then sinks below the surface in dark lanes in a process known as convection. The detailed image shows complex light bridge and convection cell structures on the Sun’s surface or photosphere. Light bridge: A bright solar feature that spans across an umbra from one penumbra to the other. It is a complex structure, taking different forms and phases, and is believed to be the signature of the start of a decaying sunspot. Umbra: Dark, central region of a sunspot where the magnetic field is strongest. Image Title: Properties of Convection Cells and Light Bridge Seen Around a Sunspot PID: PID_1_29 Large Field of View: 30,720km x 30,720km. Credit: NSF/AURA/NSO Image Processing: Friedrich Wöger(NSO), Catherine Fischer (NSO) Science Credit: Philip Lindner at Leibniz-Institut für Sonnenphysik (KIS)
The recently inaugurated telescope is in its Operations Commissioning Phase (OCP), a learning and transitioning period during which the observatory is slowly brought up to its full operational capabilities.
The international science community was invited to participate in this phase through an Operations Commissioning Phase Proposal Call. In response to these calls, investigators submitted science proposals requesting telescope time for a specific and detailed science goal. In order to optimize for science return, while balancing the available observing time and the technical needs in this very early operational phase, the proposals were subsequently peer-reviewed by a proposal review committee and telescope time was granted by a Telescope Allocation Committee. The selected proposals were executed in 2022 during the Cycle 1 operations window.
This image reveals the fine structures of a sunspot in the photosphere. Within the dark, central area of the sunspot’s umbra, small-scale bright dots, known as umbral dots, are seen. The elongated structures surrounding the umbra are visible as bright-headed strands known as penumbral filaments. Umbra: Dark, central region of a sunspot where the magnetic field is strongest. Penumbra: The brighter, surrounding region of a sunspot’s umbra characterized by bright filamentary structures. Image Title: Sunspot Umbral Dots and Penumbral Filaments in Detail PID: PID_1_27 Large Field of View: 30,720km x 30,720km. Credit: NSF/AURA/NSO Image Processing: Friedrich Wöger(NSO), Catherine Fischer (NSO) Science Credit: Rolf Schlichenmaier at Leibniz-Institut für Sonnenphysik (KIS)
This image, taken by Inouye Solar Telescope in coordination with the ESA’s Solar Orbiter, reveals the fibrillar nature of the solar atmosphere. In the atmosphere, or chromosphere, fine, dark threads of plasma (fibril) are visible emanating from the magnetic network below. The outline of bright structures are signature of the presence of magnetic fields. Image Title: The Fibrillar Nature of the Solar Atmosphere PID: PID_1_123 Large Field of View: 30,720km x 30,720km. Credit: NSF/AURA/NSO Image Processing: Friedrich Wöger(NSO), Catherine Fischer (NSO) Science Credit: Public DDT Data
The newly released images make up a small fraction of the data obtained from the first Cycle. The Inouye Solar Telescope’s Data Center continues to calibrate and deliver data to the scientists and public.
As the Inouye Solar Telescope continues to explore the Sun, we expect more new and exciting results from the scientific community – including spectacular views of our solar system’s most influential celestial body.